Wandelen op Vlieland – deel 1

In 2016 kwam ik voor het eerst op Vlieland Ik werd gelijk verliefd op het eiland. Want wat hou ik van de rust, natuur en stilte daar. Sindsdien ging ik ieder jaar terug. Behalve in 2020, toen moest ik mijn geplande tripje helaas uitstellen vanwege de coronamaatregelen. Gelukkig kon het 51 weken later dan gepland, ondanks de lockdown, toch doorgaan. Vandaag deel ik de wandelingen van mijn eerste twee dagen op Vlieland.

Naar het strand

Het is altijd een flinke reis vanuit Leiden (met het openbaar vervoer) en met de boot. Dus ik kom pas eind van de middag aan in mijn Landal Vlieduyn appartement. Gelukkig hoef ik daarvandaan maar één duin over om gelijk op het strand te staan. Tijd dus voor een lekkere strandwandeling. En tot mijn verbazing zie ik na een paar meter een jong zeehondje op het strand. Die heb ik op Vlieland nog niet eerder gezien zo dicht bij mijn appartement. Het arme beestje was moederziel alleen. Andere voorbijgangers hadden al contact met het zeehondencentrum. Die gaven aan dat ze het zouden komen ophalen.

• 

• 

• 

• 

Terschelling in beeld

Ik wandelde dus maar weer verder. Bij helder weer heb je aan deze kant van het eiland (de Noordzeekant) zicht op Terschelling. Dus al snel spotte ik de vuurtoren van Terschelling. Langs de zee waren scholeksters en meeuwen druk bezig om eten te zoeken. Altijd fascinerend om te zien.

• 

• 

• 

Rust en ruimte

Wanneer je met de boot aankomt lijkt het altijd alsof het vrij druk is. Maar al die mensen verspreiden zich binnen mum van tijd over het hele eiland. En als je dan, zoals ik nu, over het strand wandelt heb je echt het idee dat je het eiland voor jezelf hebt. Heerlijk. Ik besloot na een poosje weer terug te lopen richting mijn appartement. En zag dat het zeehondje nog steeds op het strand lag. Volgens een andere wandelaar liep zo’n eenzame zeehondenpup het risico om door meeuwen en andere vogels gepikt te worden. Bij het inzoomen zag ik ook dat rondom de ogen en neus van dit beestje wat bloed zat. Ik hoop maar dat het zeehondencentrum uiteindelijk nog langs is geweest en dit zeehondje weer gezond en wel is inmiddels.

Ik liep door tot aan strandtent het Badhuys (alleen open voor bezorging op dit moment) en ging daar weer van het strand af. Via het bos liep ik naar mijn appartement. In de bosjes hoorde ik wat geschuifel. En daar kwam ineens een fazant te voorschijn. Mooie beesten zijn dat. Ik zag er tijdens deze vakantie op Vlieland wel meer in de bosjes schuifelen.

• 

• 

• 

Boswachterspad Posthuiswad – Kroon’s Polder

Omdat ik op Vlieland meestal een beetje dezelfde bekende plekken bezoek besloot ik deze keer vooraf een aantal wandelroutes op te zoeken. Staatsbosbeheer heeft een aantal mooie routes. Op dinsdag besloot ik de blauwe route, het boswachterspad Posthuiswad – Kroon’s Polders te wandelen. Een route van 7,5 kilometer. Het startpunt is hotel Posthuys. Dat was nog best een stukje van mijn appartement vandaan. Dus ik fietste in ongeveer 30 minuten die kant op. Een flinke workout op zich al, zo door de duinen fietsen. De take away van het Posthuys opende helaas pas 26 maart. Dus ik besloot, na wat aanmoedigingen van een rondlopende poes, maar gelijk te beginnen met wandelen.

• 

• 

• 

• 

Kroon’s Polder

Vlak voor ik naar Vlieland ging schafte ik een verrekijker aan. Het leek me handig om wat meer vogels te kunnen spotten en misschien ook zeehondjes. Ik moet zeggen dat ik het door een verrekijker kijken nog niet helemaal in de vingers heb. Waarschijnlijk heb ik nog niet alles goed ingesteld, want ik kreeg er voornamelijk hoofdpijn van. Ik besloot me er later nog eens in te gaan verdiepen. Gelukkig was er met het blote oog ook genoeg moois te zien.

Op het eerste stuk van de wandeling loop je over een dijkje langs Kroon’s Polder. De vier kleine polders zijn tussen 1898 en 1934 aangelegd onder leiding van opzichter P.A. Kroon van Rijkswaterstaat om te voorkomen dat het eiland tijdens een zware storm in tweeën zou breken. Inmiddels is het een natuurgebied met veel planten en meer dan 60 vogelsoorten. Zoals deze puttertjes die ik tegenkwam. Zulke leuke vogeltjes vind ik dat.

• 

• 

• 

• 

Van het uitzicht genieten

Langs de Kroon’s polder staan, zeker op het eerste stuk van de wandeling, her en der bankjes. Ik bleef er heel even zitten om van het prachtige uitzicht te genieten. Op dit stuk is ook een vogelkijkhut, die is alleen momenteel gesloten vanwege de coronamaatregelen. Maar vanaf de bankjes was het ook prima vogels kijken. Na deze korte onderbreking wandelde ik snel weer door. Het onverharde pad wijst zich eigenlijk vanzelf. Aan het eind van de dijk moet je even een trapje af en aan de andere kant van het water weer op voor je verderop met de bocht mee het pad vervolgt.

• 

• 

Tijd voor koffie

Vanaf het smalle wandelpad heb je prachtig uitzicht op de weidse polders. Een klein stukje verderop leidt een prachtige houten trap naar het vogelkijkscherm. Ik vond bovenaan de trap eigenlijk ook best een hele mooie plek voor een kleine koffiepauze. Omdat er op deze wandeling geen horeca is (behalve normaal gesproken het Posthuys) was ik extra blij met mijn Wandelclub koffiemok van het merk Stanley. Ik voelde me een enorme bofkont terwijl ik daar zat te genieten van een kop koffie en het prachtige uitzicht.

• 

• 

• 

Ganzen

Tijdens mijn wandeling kwam ik vooral veel ganzen tegen. Van brandganzen tot grauwe ganzen. Hele hordes. Al druk in voorbereiding op het broedseizoen denk ik. Qua weer mocht ik ook echt niet klagen. Het was weliswaar pas twee dagen lente, maar het zonnetje liet zich lekker zien. Vooraf twijfelde ik nog een beetje of mijn winterjas niet te warm zou zijn. Maar ik was toch blij dat ik die aanhad. Want ondanks het zonnetje was het soms toch best fris, zeker op de open plekken. Maar om te wandelen was het meer dan prima.

• 

• 

• 

• 

Route wijst zich vanzelf

Zoals al gezegd, wijst de route zich eigenlijk vanzelf. Er is maar één pad. Wel staan er regelmatig paaltjes met het blauwe symbool van deze wandelroute. Vind ik toch altijd fijn, om even geruststelling te hebben dat ik nog steeds goed ga.

• 

• 

Via het strand weer terug

Na de polder brengt de route je vanzelf op het strand. Daar was het ook heerlijk uitwaaien. Het zand stuifde alle kanten op. Maar wat is het toch heerlijk om zo’n leeg strand helemaal voor jezelf te hebben. Ik wordt altijd helemaal zen van het geluid van de zee en de aanblik van de duinen. Na ongeveer 2,5 kilometer strand ga je via de duinen weer terug richting het Posthuys.

• 

• 

• 

Witte route Bomenland – Doodemansbol

Onderweg naar mijn fiets spotte ik links nog een paaltje voor de witte route. Ik had eigenlijk nog geen zin om terug te fietsen, dus besloot deze korte route er gelijk aan vast te plakken. Ik was nu toch aan deze kant van het eiland. De witte route Bomenland – Doodemansbol is ongeveer 3,5 kilometer (bij het Posthuys zelf staat dat de route 4,5 kilometer is, maar dat klopt niet). Dit stukje bos is het oudste dennenbos van Vlieland. Leuk om na de polder en het strand weer in een heel ander soort omgeving te wandelen. Op de wat meer open vlaktes zaten een hoop vogeltjes te piepen, maar ze lieten zich niet zo veel zien deze keer.

• 

• 

• 

Thuis uit eten

De witte wandelroute brengt je uiteindelijk ook weer bij het Posthuys. Daar pakte ik mijn fiets en reed via de Postweg terug richting het dorp en mijn appartement. Begin van de avond fietste ik alleen nog even snel naar restaurant De Lutine. Net als overal zijn de restaurants op Vlieland ook gesloten. Veel van hen hebben daarom nu de mogelijkheid om af te halen of te laten bezorgen. Wat mij betreft een uitkomst. Want alleen op vakantie gaan vind ik helemaal prima, maar alleen uit eten vind ik niets. En op vakantie iedere dag koken is ook zo wat. Dus nu haalde ik een heerlijke portie kibbeling en kon ik daar gewoon in mijn eigen appartement van genieten.

Binnenkort vertel ik meer over de rest van mijn midweekje Vlieland.