Wandelen in Zandvoort – Amsterdamse Waterleidingduinen

Eind januari besloot ik redelijk impulsief een weekje Zandvoort te boeken. Toen wist ik natuurlijk nog niet dat het half februari ineens flink winter zou zijn. Ik verbleef in een heel fijn huisje van Qurios (no spon, helaas). Dat was een perfecte uitvalsbasis voor veel winterse wandelingen. Over mijn wandelingen in Nationaal Park Zuid-Kennemerland blog ik later deze week. Vandaag vertel ik over mijn winterse wandelingen in de Amsterdamse Waterleidingduinen.

• 

• 

Zandvoort strand

Mijn ouders waren zo lief om me woensdag naar Zandvoort te brengen. Want natuurlijk zorgde al die sneeuw voor problemen op het spoor. Na het inchecken maakten we een wandeling over de boulevard van Zandvoort. Op zoek naar de zandsculpturen waarvan we er een aantal vonden in het centrum. Mijn ouders vertrokken weer en ik maakte daarna nog een korte strandwandeling. Van de zee krijg ik altijd een instant vakantiegevoel, dus dat was vast een goed begin van mijn weekje vrij.

Amsterdamse Waterleidingduinen in de sneeuw

Donderdag ging ik naar mijn favoriete wandelplek, de Amsterdamse Waterleidingduinen. De ingang Zandvoortselaan is ongeveer 45 minuten lopen van het Qurios vakantiepark. Het was koud, maar ook lekker zonnig. Ik had me een beetje zorgen gemaakt of het niet te koud of te glad zou zijn om echt fijn te wandelen. Maar dat was nergens voor nodig, want het was perfect. Er lag nog genoeg verse sneeuw en het was helemaal niet glad.

• 

• 

Extra fotogeniek

Vooraf had ik niet echt een route bedacht. Wel hoopte ik nog eens een vos te kunnen spotten. Vanaf de Zandvoortselaan wandelde ik dus langs het Barnaartkanaal, richting de Duizendmeterweg. Daar spotte ik in september een vos. Maar dit keer lieten ze zich niet zien. Er waren vooral veel andere wandelaars en fotografen. Niet zo gek, want het was zalig wandelweer zo met het zonnetje. En de Amsterdamse Waterleidingduinen waren extra fotogeniek met al die sneeuw.

• 

• 

• 

Sprookjesachtig

Ik vind de Amsterdamse Waterleidingduinen normaal al prachtig. Maar met die sneeuw, de zon en blauwe lucht was het helemaal sprookjesachtig. Herten waren er ook weer volop. Dus ik bleef foto’s maken. De paden waren heel goed begaanbaar. Er wordt niet gestrooid in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Maar toen ik er was lag er nog lekker veel sneeuw en was het prima wandelen op de paden. Op de stukken waar je van het pad afging (dat mag daar) stond je alleen wel gelijk tot halverwege je kuiten in de sneeuw. Gelukkig had ik mijn snowboots aan.

• 

• 

• 

Westerkanaal

Na de Duizendmeterweg ging ik linkaf langs het Westerkanaal. Aan die kant was ik nog nooit geweest. Aan mijn linkerkant had ik het kanaal. Daarachter is een stuk van het park dat afgesloten is voor bezoekers. Zodat de natuur daar helemaal zijn gang kan gaan. Aan mijn rechterkant waren duinen, met daarachter het strand. Ook hier waren weer flink wat herten te spotten. Met al die sneeuw had ik bijna het gevoel dat ik in de Rocky Mountains liep. Echt magisch. Helemaal omdat het op dit stuk superrustig was. Zo gaat dat vaak in de Amsterdamse Waterleidingduinen. Bepaalde plekken zijn redelijk druk, maar ben je weer even onderweg dan heb je meestal het rijk alleen. Heel rustgevend.

• 

• 

• 

Als een blok in slaap vallen

Na het Westerkanaal bijna helemaal afgelopen te hebben sloeg ik weer twee keer linksaf en liep praktisch in een rechte lijn weer richting Zandvoortselaan. Ik nam nog ergens een afslag om even langs het water te kijken. Daar spotte ik nog een groen plekje met roodborstjes, zanglijsters en koperwieken die lekker op zoek waren naar eten. Leuk om te zien. En een stukje verderop langs het water stond een hert langs het water heel fotogeniek te wezen. Daarna liep ik door naar de uitgang en pakte de bus naar het centrum van Zandvoort. Een mooie wandeling van 17,5 kilometer vond ik genoeg. En wat voor wandeling, zo met al die sneeuw was toch weer een hele bijzondere ervaring. Ook fijn: ’s avonds heerlijk rozig van de kou, zon en beweging als een blok in slaap vallen.

Rust pakken

Op vrijdag en zaterdag wandelde ik in het Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Over die wandelingen blog ik later nog. Op zondag en maandag deed ik het rustig aan en wandelde ik alleen even naar de supermarkt. Op maandag wilde ik eigenlijk nog eens naar de Amsterdamse Waterleidingduinen. Maar het bleef de hele dag vrij hard regenen. In de regen wandelen kan best lekker zijn, maar nu besloot ik er een lekker luie dag van te maken en bleef binnen. Niet gek dus dat ik die dag ‘maar’ 2610 stappen op mijn fitbit registreerde. Rust pakken is ook belangrijk.

• 

• 

• 

• 

Groen en bijna lente

Gelukkig was het op dinsdag weer droog, dus weer richting Zandvoortselaan. En wat een verschil met donderdag. Bijna alle sneeuw was verdwenen en er viel al weer veel groen te ontdekken. Qua temperatuur en gefluit van de vogeltjes voelde het al lenteachtig aan. En waar er donderdag nog veel wandelaars waren, leek het nu vrijwel uitgestorven. Ik ben meer boswachters en werklui tegengekomen dan wandelaars. Hier en daar lagen nog wat restjes ijs, maar de meeste plassen waren weer gewoon helemaal open. Er waren daar deze keer veel eenden en zwanen te zien. Wederom had ik niet echt een route in gedachte. Ik besloot vooral paden te kiezen waar ik nog niet eerder had gewandeld. Dat betekende dus dat ik vanaf de Duizendmeterweg deze keer linksaf tot aan het Nieuwkanaal liep. En vervolgens volgde ik het Nieuwkanaal een heel stuk.

• 

• 

• 

• 

• 

Dappere Kees en een torenvalk

Vervolgens nam ik weer ergens een afslag via Dappere Kees. Ik moet altijd zo lachen om die namen op de kaart van de Amsterdamse Waterleidingduinen. Geen idee wie bedacht heeft om dit stuk zo te noemen. Google vertelt me dat Dappere Kees een kastelein uit Zandvoort was, die daarnaast kiezen trok, vandaar zijn bijnaam. Klinkt goed. Na mijn ontmoeting met Dappere Kees besloot ik langzaam aan weer een beetje richting Zandvoortselaan te gaan. Vanuit mijn ooghoek zag ik aan mijn linkerhand, boven het Rechte Schusterkanaal, een flinke vogel. Mijn camera (een Sony Powershot) gebruik ik ook vaak als een soort verrekijker. En toen zag ik dat het een torenvalk was. Althans, ik zag dat het een roofvogel was, later thuis gebruikte ik Google Lens om vast te stellen dat het een torenvalk was. Deze torenvalk had net zijn lunch opgepikt. Hij streek neer bovenin een boom en begon de muis (denk ik) rustig uit elkaar te trekken en op te peuzelen. Een beetje luguber, maar toch ook wel fascinerend om te zien. Hoewel de muis in kwestie daar vast over dacht.

• 

• 

• 

• 

• 

Terug naar Zandvoort

Na dit tafereel liep ik weer richting Westerkanaal. Alleen ging ik dit keer niet linksaf, maar rechtsaf richting Zandvoortselaan. Vanaf dit stuk heb je mooi uitzicht op Zandvoort en loop je, als je de bocht volgt, weer richting de uitgang. Uiteindelijk had ik een soort achtje gelopen. En bleek er weer 17,5 kilometer op de teller te staan. Een hele fijne afsluiting van een weekje Zandvoort. Want de de dag hierop ging ik weer naar huis.