Wandelen in Nationaal Park Zuid-Kennemerland

Begin februari was ik even een weekje uitwaaien in Zandvoort. Ook al woon ik zelf in Leiden, dus best dichtbij, het voelde echt als vakantie. Even helemaal niets aan mijn hoofd en vooral lekker veel wandelen. Onder andere in Nationaal Park Zuid-Kennemerland. Ik wandelde drie van de paaltjesroutes. Sommige wandelde ik al eerder, maar het was weer genieten.

Gele route: Koevlak – Bleek en Berg

Op donderdag begon ik met de gele route van het Koevlak naar Bleek en Berg . Dit zou 9,5 kilometer moeten zijn, maar mijn Fitbit maakte er 11 van. Ook een mooie afstand. Ik haalde een kop koffie (om mee te nemen) bij Duincafe Kennemerland en ging van start. Al vrijwel direct stuit ik op een kudde schapen (zie ook mijn wandeling later in de week). Die stonden gezellig tussen de bomen te grazen. Tot aan Bleek en Berg loop je grotendeels door het bos. Wat erg prettig was, want het waaide behoorlijk (de hele week eigenlijk), dus door de beschutting van de bomen merkte je daar weinig van.

Onderweg was ik blij dat ik de GPS-route op mijn telefoon had, want de logica van de gele paaltjes op deze route kon ik niet direct ontdekken. De ene keer betekende een paaltje dat je rechtdoor moest blijven gaan, de andere keer juist weer dat je moest afslaan. Dus ik was blij met het gpx bestand van de route op mijn telefoon.

Ruim over de helft van de route stuitte ik op een groepje Schotse Hooglanders. Dat blijf ik toch bijzonder vinden, dat je die beesten zo tegenkomt. Deze keer helemaal, want ik herkende er een van vorig jaar. Dit exemplaar heeft namelijk een hoorn die bijna zijn voorhoofd in groeit. Nadat ik genoeg foto’s van ze had gemaakt wandelde ik weer verder. De gele route eindigt met een half rondje om Speelplas ’t Wed. Bij lekker weer een fijne plek om je te vermaken, nu vooral guur en fris met die wind en een beginnend buitje. Een mooi teken dus om, met nog een warme chocomel met slagroom, af te sluiten en terug te gaan naar mijn vakantiehuisje.

Gele route: Kraansvlak (wisentenroute)

Na een uurtje relaxen in mijn vakantiehuisje besloot ik eind van de middag nog even een wandeling te maken. Het was inmiddels weer droog, nog wel wat fris. Maar ik had nog energie voor een korte wandeling. Deze gele route, over het Kraansvlak en een stuk door de Noordduinen heb ik al vaker gelopen, vorig jaar nog in de sneeuw (en in omgekeerde richting).

Al met al werd het toch nog een wandeling van 8 kilometer. Het stuk over het Kraansvlak zelf is 3 kilometer, ik liep daarna nog een stuk via de Noordduinen terug richting de boulevard (zo’n 2 kilometer) en wandelde vanaf mijn vakantiehuisje naar het Wurmenveld (3 kilometer) voor het beginpunt. Grappig dat ik dus 8 kilometer tegenwoordig als een korte wandeling beschouw.

Vanaf het Wurmenveld kom je via een zogeheten overstapje op het Kraansvlak of wisentengebied. Nog net op tijd lees ik nu, want vanaf 14 februari dit jaar is het gesloten vanwege het broedseizoen (normaal vanaf begin maart) en pas op 1 september kun je weer over het Kraansvlak wandelen. Wel kan je in die tijd langs het Kraansvlak wandelen en op die manier soms wisenten spotten. Maar goed, broedseizoen of niet, ik heb ook dit keer geen wisent gezien. Wel overal bewijs dat ze er zijn in de vorm van flinke drollen (al kunnen die ook van de Schotse hooglanders zijn geweest), maar een wisent, ho maar.

Naast geen wisenten, heb ik ook weinig andere wandelaars gezien. Dat leek mij een uitgelezen moment om een poging te doen om een wandelfoto van mezelf te maken. Als je vaak alleen wandelt dan heb je niet vaak een actiefoto van jezelf. Ik plantte mijn camera op een heuveltje en stelde de selftimer functie in. Daarna deed ik alsof ik druk aan het wandelen was. Om vervolgens weer terug te keren en nog een poging te doen. Lang verhaal kort, bovenstaande foto was de beste poging. Maar goed, we doen het er maar mee. En ik had nog even een goede workout van dat heuveltje opklimmen. Vanaf het Kraansvlak is het nog een stukje door de duinen voor je weer op de boulevard van Zandvoort uitkomt. Ik vond het daarna wel mooi geweest, want had inmiddels 24 kilometer gewandeld op mijn eerste vakantiedag.

Blauwe route: Koevlak – Parnassia

Een paar dagen later bezocht ik Nationaal Park Zuid-Kennemerland nogmaals. Ik ging dit keer voor de blauwe route van het Koevlak naar Parnassia, die ik ook al eens eerder wandelde. Hoewel er nog steeds flink wat wind stond was het ook een stuk zonniger dan een paar dagen terug. Dus prima wandelweer. Dat was ook wel te merken, want het was drukker met wandelaars dan donderdag.

Vanaf het Koevlak gaat de blauwe route langs Speelplas ’t Wed en volgt dus een stukje de gele route. Alleen gaat de blauwe route uiteindelijk verder richting de kust. Onderweg kwam ik opvallend veel reeën tegen. Ik wandel ook veel in de Amsterdamse Waterleidingduinen, daar struikel je over de herten, maar hier zie je ze sporadisch of alleen op afstand. Blijkbaar waren de omstandigheden nu gunstig voor ze, want ik ben er wel een stuk of 10 tegengekomen (wel in de verte). Deze hierboven op de foto had zo’n prachtige fluweelachtige huid om zijn gewei. Die zorgt voor voedingsstoffen, in het voorjaar schuren ze die huid eraf en dan komt er uiteindelijk een mooi glad gewei tevoorschijn.

Bij strandtent Parnassia pauzeerde ik even en daarna wandelde ik via het Vogelmeer weer terug naar de ingang bij het Koevlak. Het laatste stukje van de blauwe route komt weer overeen met het eerste stuk van de gele route. En ook deze keer kwam ik de kudde schaapjes weer tegen. Precies op dezelfde plek als donderdag. Ik besloot nog even mijn lunch te eten bij het picknickbankje wat daar stond. Vanuit de verte hoorde ik een hoop geblaat. Dat bleek dat schaapje met de zwarte kop en zwarte poten te zijn. Het leek wel alsof hij de rest van de groep kwijt was. Gelukkig had hij al snel in de gaten waar de rest was gebleven. Dus hij stiefelde langs alsof er niets aan de hand was om zich bij de rest van de groep te voegen. Eind goed, al goed dus. En zo kon ik met een gerust hart het park verlaten.

Favoriet wandelgebied

Naast de Amsterdamse Waterleidingduinen is Nationaal Park Zuid-Kennemerland toch echt wel een van mijn favoriete wandelgebieden. Je loopt er heerlijk rustig omdat de meeste paden exclusief voor wandelaars zijn (geen voorbijscheurende fietsers dus) en er geen honden mogen. Maar de natuur is uiteraard de belangrijkste factor. Vorig jaar met een dik pak sneeuw was het weer een compleet andere wandelervaring dan nu. En er is zoveel te zien, van Schotse Hooglanders en reeeën tot mooie uitzichtpunten. Verheug me nu al weer op de volgende wandeling hier.